Сторінка:Іван Франко. Великий шум. 1907.pdf/62

Матеріал з Вікіджерел
Цю сторінку схвалено

53

почав на аркуші стемпльового паперу польськими буквами (по руськи він не вмів писати) і з усякими обовязковими каракулями: „Intercyza czyli mimowolna zgoda przedślubna między Panem Antonim Swobodą i jego żoną, Emilią, z jednej, a Kosciem Dumiakiem i Haliną moją córką a jego oblubienicą, z drugiej strony. Stanęła zgoda wbrew mojej woli i bez mego błogosławieństwa, nie chcąc jednak iść wbrew woli córki i jej matki zgadzam się na to, żeby moja córka Halina została żoną wyż wyrażonego pracowitego Kością Dumiaka i to pod następującemi warunkami:

Primo: wyż wyrażony Kość Dumiak bierze ją bez mego błogosławieństwa i sam swoim kosztem sprawia jej wesele, o czem ja, jej ojciec, i wiedzieć nie chcę i na takowe wesele zaproszonym być nie chcę i uczestniczyć w niem nie myślę.

Secundo: Wyż wyrażony Kość Dumiak podpisuje się na tym dokumencie i zeznaje wobec świadków wiarygodnych, że ani sam, ani imienem swej żony, ani imieniem swych spadkobierców nie będzie sobie rościł żadnej pretensyi do mego majątku albo do jakiejkolwiek bądz jego części ani dla siebie ani dla swoich spadkobierców.

Tertio: Z bolem serca ojcowskiego zezwalając na ten ślub żądam zarazem, żeby ani moja córka ani mój przyszły zięć nie przyznawali się do żadnego pokrewienstwa ze mną i z moją familią i z tego tytułu nie podnosili żadnych pretensyj ani próśb ani pogróżek, lecz uważali siebie sami i byli uważani ogólnie za obcych mi i zupełnie obojętnych.

Na tych warunkach stając i od nich nie odstepując podpisuję się ręką własną Antoni Swoboda.

Отсей документ написавши він посипав його піском, ще раз прочитав по тихо, поправив два-три блуди — бо писарство не було його ремесло, — а потім прочитав його на голос усїм присутним. Капітан усміхав ся, панї Емілїя раз по разу здвигала раменами, але мовчала, тілько мужики слухали з набожним виразом на лицях, немов якого божого слова.

— Ну, щож, Костю, підпишеш ся під сею інтерцизою? — запитав пан.

— І овшім, коли пан дїдич підпишуть, то й я підпишу.

— А ви, свати?

— Та ми що? Хиба то наше дїло підписувати чужі ерцетизни? — відповів Яць Коваль.