Сторінка:Наськы украинськы казкы, запорозьця Иська Матырынкы (1835).pdf/54

Матеріал з Вікіджерел
Ця сторінка вичитана
29



 „Кохавъ мене батько, якъ бѣлу тополю:
 Ой оддала мене маты въ тяжкую неволю!
 Ой маты, маты! що ты гадала,
 Що за нелюба за-мижъ оддавала?…

 Десь ты мене, маты, въ барвинку кутала,
 Купаючы проклынала, щобъ доли не мала.
 Ой маты и пр.

 Десь ты мене, маты, на мѣстѣ купыла,
 Що ты мене, моя маты, на вѣки втотыла.
 Ой маты и пр.

 Лучьче жъ мынѣ, маты, тяжкый камень зняты,
 А нижъ мынѣ изъ нелюбомъ да вѣкъ коротаты.
 Ой маты и пр.

 Лучьче жъ мынѣ, маты, гарячъ камень ѣсты
 А нижъ мынѣ изъ нелюбомъ вечеряты сѣсты…
 Ой маты и пр.