Сторінка:Тарас Шевченко. Кобзар. 1840.pdf/49

Матеріал з Вікіджерел
Цю сторінку схвалено
47


Чого жъ смутна, не весела?
Заплакани очи?
У латаній свытотци,
На плечахъ торбына,
Въ руци ципокъ, а на другій
Заснула дытына.
Зострилася съ чумакамы,
Закрыла дытыну,
Пытаетця: — люды добри!
Де шляхъ въ Московщыну? —
— Въ Московщыну? Отцей самый.
Далеко, небого? —
— Въ саму Москву. Хрыста рады
Дайте на дорогу! —
Бере шага, ажъ трусытця —
Тяжко, іого браты!
Та й на вищо?… А дытына!…
Вона жъ іого маты....
Заплакала, пишла шляхомъ,
Въ Броварахъ спочыла,
Та сынови за гиркого
Медяныкъ купыла....