Сторінка:Тарас Шевченко. Чигиринський кобзар та Гайдамаки. 1844.pdf/64

Матеріал з Вікіджерел
Цю сторінку схвалено


Мусыть буты съ прощи.
Чого жъ смутна, не весела?
Заплакани очи?
У латаній свытотци,
На плечахъ торбына,
Въ руци ципокъ, а на другій
Заснула дытына.
Зострилася съ чумакамы,
Закрыла дытыну,
Пытаетця: — люды добри!
Де шляхъ въ Московщыну? —
— Въ Московщыну? Отцей самый.
Далеко, небого? —
— Въ саму Москву. Хрыста рады
Дайте на дорогу!
Бере шага, ажъ трусытця —
Тяжко, його браты!
Та й на вищо?.... А дытына!....
Вона жъ його маты…
Заплакала, пишла шляхомъ,
Въ Броваряхъ спочыла,
Та сынови за гиркого
Медяныкъ купыла....
Довго, довго сердешная