Idit’, podywit’, sia!“
Pryjszow staryj, rozhladaje,
I swoho Stepana
Ne piznaje: take z joho
Zrobyły kajdany!
— „Synu ty mij beztałannyj!
Moja ty dytyno!
De ty w świti pohybajesz?
Synu mij jedynyj.“
Płacze staryj ta rydaje,
J Stepan slipyj płacze,
Newydiuszczymy oczyma
Mow sonce pobaczyw.
I berut’ joho pid ruku
I wedut’ u chatu,
I wytaje Jarynoczka
Mow ridnoho brata;
I hołowu jomu zmyła
I nohy umyła,
I w soroczci tonkij, biłij
Za stił posadyła;
Hoduwała, napuwała,
Położyła spaty
U kimnati, — i tycheńko
Wyjszła z bat’kom z chaty.
Czerez tyżdeń bez starostiw
Za Stepana swata
Staryj swoju Jarynoczku, —
I Jaryna w chati…
— „Ni, ne treba, mij tatoczku,
Ne treba Jaryno!“
Stepan każe: „Ja zahynuw,
Na wiky zahynuw!
