Za-szczo ż swoji mołodiji
Ty lita pohubysz
Za kalikoju, Jaryno?…
Naśmijut’ sia lude,
I Boh światyj pokaraje,
I prożene dolu
Z siji chaty wesełoji
Na czużeje połe.
Ni, Jaryno! Boh ne kyne
I znajde drużynu;
A ja pidu w Zaporożża:
Tam ja ne zahynu, —
Nahodujut’.“
— „Ni Stepane,
Moja ty dytyno!
I Hospod’ tebe pokyne,
Jak ty nas pokynesz.
Ostawaj sia, Stepanoczku!
Koły ne chocz bratyś,
To tak budesz: ja — sestroju,
A ty budesz bratom,
I dit’my jomu oboje,
Bat’kowi staromu.
Ne jdy od nas znowu!
Ne pokynesz?…“ — „Ni, Jaryno!“
I Stepan ostaw sia.
Zradiw staryj mow małeńkyj
Aż za kobzu wziaw sia;
Chotiw wszwaryt’ metełyciu
Z usijeji syły,
Ta ne wszkwaryw…
Pid chatoju
Usi troje siły.
