Nichto ne spytaje;
„De ty buła? szczo robyła“?
Sama sobi znaje.
Lubyła sia, kochała sia,
A serdeńko mliło:
Wono czuło nedołeńku,
A skazat’ ne wmiło.
Ne skazało, ostała sia,
Deń i nicz workuje,
Jak hołubka bez hołuba,
A nichto ne czuje.
Ne szczebecze sołowejko
W łuzi nad wodoju,
Ne śpiwaje czornobrywa,
Stoja pid werboju.
Ne śpiwaje: jak syrota,
Biłym świtom nudyt’.
Bez myłoho bat’ko, maty, —
Jak czużiji lude;
Bez myłoho sonce śwityt’ —
Jak woroh śmijet’ sia;
Bez myłoho śkriź mohyła…
A serdeńko bjet’ sia!
Mynuw i rik, mynuw druhyj,
Kozaka ne maje;
Sochne wona, jak kwitoczka, —
Nichto ne pytaje.
„Czoho wjanesz, moja doniu?“
Maty ne spytała,
Za staroho, bohatoho
Nyszczeczkom jednała.
„Idy, doniu!“ każe maty:
„Ne wik diwuwaty,
