Najmyczka.
U nedilu w ranci rano,
Połe kryło sia tumanom;
U tumani na mohyli,
Jak topola, pochyłyłaś
Mołodycia mołodaja.
Szczoś do łona pryhortaje
Ta z tumanom rozmowlaje:
„Oj tumane, tumane,
Mij łatanyj tałane!
Czomu mene ne schowajesz
Ottut sered łanu?
Comu mene ne zadawysz
U zemlu ne wdawysz?
Czomu meni złoji doli,
Czom wiku ne zbawysz?
Ni, ne dawy, tumanoczku!
Schowaj tilko w poli,
Szczob nichto ne znaw, ne baczyw
Mojeji nedoli!
Ja ne odna, jest’ u mene
I bat’ko i maty…
Jest’ u mene — tumanoczku,
Tumanoczku, brate! —
Dytia moje… Mij synoczku,
