Kateryna wyjszła.
Wyjszła, ta wże ne spiwaje,
Jak persze spiwała,
Jak Moskala mołodoho
W wysznyk dożydała.
Ne spiwaje czornobrywa,
Klane swoju dolu
A tymczasom worożeńky
Czyniat’ swoju wolu.
Kujut’ riczy nedobriji.
Szczo maje robyty?
Jakby myłyj czornobrywyj,
Umiw by spynyty…
Tak dałeko czornobrywyj,
Ne czuje, ne baczyt’,
Jak worohy smijut’ sia jij,
Jak Katrusia płacze.
Może wbytyj czornobrywyj
Za tychym Dunajem;
A może — wże w Moskowszczyni
Druhuju kochaje!
Ni, czorniawyj ne ubytyj,
Win żywyj, zdorowyj…
A de-ż najde taki oczy,
Taki czorni browy?
Na kraj świta, w Moskowszczyni,
Po tim boci morja,
Nema nihde Kateryny, —
Ta zdałaś na hore!..
Wmiła maty browy daty,
Kari oczeniata,
Ta ne wmiła na sim świti
Szczastia-doli daty.
