Odna joho dola — czorni broweniata,
Ta j tych lude zazdri ne dajut’ nosyt’.
IV.
Po-pid horoju jarom, dołom,
Mow ti didy wysokoczołi,
Duby z het’manszczyny stojat’;
U jaru hrebla. werby w rjad.
Stawok pid kryhoju w newoli,
I opołonka — wodu brat’.
Mow pokotyło czerwonije,
Kriź chmaru sonce zaniałoś,
Naduw sia witer; jak powije,
Nema niczoho, skriź bilije,
Ta tilko lisom zahuło.
Rewe, swyszcze zawirjucha,
Po lisu zawyło;
Jak te more, biłe połe
Snihom pokotyłoś.
Wyjszow z chaty karbiwnyczyj,
Szczob lis ohladity,
Ta de tobi! take łycho,
Szczo ne wydno j świta.
„Ehe, baczu, jaka fuga!
Cur że jomu z lisom!
Pity w chatu… Szczo tam take?
Ot jich do sto-bisa!
Nedobra jich roznosyła,
Mow sprawdi za diłom.
Nyczypore! dywyś łyszeń,
Jaki pobiliłi“!
