Mow umerła! A toj rwet’ sia:
Z usijej i syły
Za dołeju… ot-ot dohnaw,
I — bebech w mohyłu!
A w ynszoho siromachy
Ni chaty ni pola,
Tilko torba; a z torbyny
Wyhladaje dola,
Mow dytynka; a win jiji
Łaje prokłynaje
I za czwertku zakładaje, —
Ni, ne pokydaje!
Jak repiach toj, uczepyt’ sia
Za łatani poły,
Taj zbyraje kołosoczky
Na czużomu poli;
A tam — snopy, a tam skyrty,
A tam — u pałatach
Sydyt’ sobi siromacha,
Mow u swojij chati.
Takaja to dola taja, —
Chocz i ne szukajte;
Koho schocze, sama najde,
U kołysci najde —
Szcze na Ukrajini wesełi
I wolniji pyszałyś seła
Tohdi, jak prawedno żyły
Staryj kozak i ditok dwoje.
Szcze za Het’manszczyny staroji
Dawno se dijałoś kołyś.
Tak koło południa, w nedilu,
Ta na Zełenych szcze j światkach,
Pid chatoju w soroczci biłij
