XXI
|
При тих словах виходит пип з розоденциї и запрошує колєдників до себе до покою.
Тогди си там набиває богато всєких цїкавих, а решта, кого ни пускают, жде на дворі, доки ни вийдут вид попа колєдники.
Де в єких селах, а найдузше видколи зачєли попи виступати проти колєдників и їх звичєїв, богато є так, що вже залишили колєду наокола церкви, и плєс до попа на колєду в попа пид викни, лиш виходит старший брат з дзвинком в руках, подзвонюючі дзвинком, и запрошує людий: „Панове ґазди, колєдникови! Хто би ласкав в колєду, то прошу до попа“. Правда, такий звичєй ни вдаєт ци богато людем. Вни на то видповідают мижи собов тяпкуючі: „Ає, кличют до попа, отєк свиний до корита. Икіс тапалаґи пусті позберают ци, шо нима з чім навіть заговорити, а ни то, на шо си подавити. Та ци хя? Бигме так, ни мали бих шо робити та бічі до попа зазерати, може би ику кістку дали? От єк було бувало, то й варт си було подивити, а тепер то бигме нехарь, нима ничьо“.
Однако прото ни розходєт ци люде, а богато цїкавих жде, шоби знати, хто в їх бик ме йти в колєдниках.
В попа колєдуют колєдники звичєйно колєду таку, в єкий си згадує про Риздво Суса Хреста та про Пречєсту Дїву. В Жєбю Слупійцї кодєдуют попови:
Коло керницї, коло теплицї, |
Або знов колєдуют:
На сєте сєто, на сєте Риздво, |
Єк вже скінчєют в попа колєду, тогди си розлучюют на табори и кожда табора має свою скриньку, а береза свий хрест, перевєзаний повісмом ленєним. На задвирю стают колєдники в колесо, кладут собі бартки на праве плечє, ловєт ци широко руками один за одного, змі-