Uśmichnesz sia. Dywlu sia ja —
Niczoho ne baczu.
Prokynu sia — serce płacze,
I oczy zapłaczut’.
Spasybi, zirońko!
Mynaje
Nejasnyj deń mij, wże smerkaje.
Nad hołowoju wże nese
Swoju nekłepanuju kosu
Kosar nepewnyj[1]; mowczky skosyt’;
A tam — i slid mij zanese
Chołodnyj witer. Wse mynaje!…
Zhadajesz może, mołoduju,
Wyłytu slozamy
Moju dumu, i tychymy,
Tychymy riczamy
Prohoworysz: „ja lubyła
Joho na sim świti,
J na tim świti lubyty mu…“
O mij tychyj świte,
Moja zore weczirniaja!
Ja budu witaty
Koło tebe, i za tebe
Hospoda błahaty!
I.
Toj błukaje za morjamy,
Swit perechożaje,
Doli, dołeńky szukaje:
Nemaje, nemaje,
