V
ny; kazały wony, szczo ukrajinśka mowa — mużyćka, chłopska mowa, szczo nidoczoho wona ne zdatna, chocz howoryły j howorjat’ neju desiatky milioniw naszoho narodu. A Szewczenko pered ciłym świtom dowiw, szczo se neprawda; win toju, mowlaw, mużyćkoju chłopśkoju składaw taki czudowi pisni pro beztałanie naszoji neńky-Ukrajiny ta pro hirku dolu temnoho ludu, szczo uweś świt nazwaw Szewczenka wełykym, sławnym poetom.
Ta nedowho doweło sia buty Sewczenkowy u Kyjiwi. W kupi z druhymy lud’my, szczo zasnuwały tak zwane Kyryło-Metodijiwśke bractwo, Szewczenka zaaresztowano i zawdano na karu. Widdano joho w sałdaty i zasłano aż na Sybir w orenburśki stepy. 10 lit (wid 1847 do 1857 r.) perebuwaw poet w tiażkij newoli, sered czużych ludej. Ważko żyty na czużyni a Szewczenkowy szcze buło tiaższe, bo zaboronyły jomu pysaty j maluwaty. Ta nijaka zaborona j kara ne mohła zahasyty żywoji dumky Szewczenkowoji! Potajemno w noczy pysaw win swoji pisni, ta za cholawoju chowaw win jich wid naczalstwa. I newilnykom buwszy, spiwaw win hołosno w swojich pisniach pro wolu, braterstwo ta riwnist’ usich ludej, pro tałan dolu ridnoho narodu. Duże poszkodyło Szewczenkowy zasłanie (wyhnanie) i prożyw win na woli wsioho tilky try roky, perebuwszy jich to na Wkrajini, to w Peterburzi. Si ostanni roky swoho wiku pokław win na pyśmennyćku praciu, poskładaw czymało nowych wirsziw, drukuwaw pysani peredsze. I bahatob szcze daw
