Quam primum Leopolienses ad hospitia adventantium regimentariorum cum compassione tantae infelicitatis comparuerunt, deprecantes, ne civitatem, cives et ecclesias sine gubernatione, sine praesidio, sine consilio in summo discrimine desererent, seu indefensam relinquerent; sed illi res patriae jam conclamatas esse, consilia, auxilia nulla pereuntibus nisi a solo Deo profutura, fata reipublicae extrema, per tot saccula tardo, nunc celeri passu advenisse — tristes responderunt et subeundum satius servile per deditionem imperium, quam arripiendam defensionem, ni pereundum morte cruenta cum uxoribus charisque liberis eligerent, prono in desperationem sensu suadebant, ac se ad ferendum civitati auxilium defectum pecuniae pro retinendo in obsequio milite, tum et armorum ac belli apparatus in toto deperditi ac alias rationes obtendentes, diutius et serio impares esse dicebant, ac consules civesque metu suspensos dimiserunt.
Non ita animo cadebat Leopolis, opulenta pro illo terapore civitas, et sibi, et reipublicae laboranti succurere in tanto periculo intendens. Nervum belli ex suismet facultatibus libere providit et ducibus, pro retinendo in obsequio milite, prompto animo obtulit. Consiliumque cives inter se concorditer ineunt, et super taxationem bonorum suorum conveniunt, sponte jurant et a quolibet centenario, in bonis suis reperibili, sexagenam grossorum pro milite conferunt. Mercimonia item tractantes multos centenarios imperialium ofterunt. Ecclesiae, monasteria regulariorum etiam Ruthenorum summas fundatiouum, argentum sacrum ad manus ducum consignant et pro moneta cudenda congerunt. Collegium Leopoliense p. p. soc. Iesu, quod argentum, 15,000 aostimatum, ad officinam nummariam libenter detulerit, in actis consulum expressum legi. — Etiam mulieres liberales ultra modum fuere, matronae tenerae, civissae Leopolienses, ut quondam Romanae illae, mundam muliebrem, aetate confectae — quas justis funeralibus tacite servabant, ultro in aerarium ducum pecunias deportarunt, atque tamen maturiori consilio, se ad tutiora et remotiora Poloniae recipientes, Leopolim linquebant; et evaserunt quidem periculum, qui tempestive excesserant, qui vero post aliquot dies, inter-
