Сторінка:Грінченко. Словарь української мови (1924). Том 2.djvu/761

Матеріал з Вікіджерел
Ця сторінка вичитана

Тапча́нників, кова, ве. Принадлежащій мастеру, дѣлающему тапчани́. Шейк.

Тапча́нчик, ка, м. Ум. отъ тапчан.

Тараба́н, на, м. Барабанъ. Ном. № 835. Ум. Тараба́нець, тараба́ник, тараба́нчик.

Тараба́нити, ню, ниш, гл. Барабанить. Тарабанив пальцями по столі. Св. Л. 234.

Тараба́нчик, ка, м. 1) Ум. отъ тарабан. 2) Барабанщикъ. В чистім полю тарабанчик б'є. Гол. I. 136.

Тарагу́нитися, нюся, нишся, гл. Двигаться всею массой. Брацл. у.

Тарада́йка, ки, ж. Родъ экипажа. Котл. Ен. VI. 33. Їхала Хима з Русалима білою кобилою: тарадайка торкоче, кобила бігти не хоче. Ном. № 11439. Ум. Тарада́єчка.

Тарадайчи́на, ни, ж. Плохая тарадайка.

Тарали́шник, ка, м. Раст. Gentiana cruciata L. Анн. 154.

Тара́н, на́, м. 1) Долбня на маслобойнѣ. Сумск. у. Шух. I. 163. См. Олійниця. Пішо́в тарани́ ганя́ть. Началъ стучать. Ном. № 3141. 2) Пестъ въ сукновальнѣ. Мик. 481. 3) = Тараня. 4) Оспина, слѣдъ оспы. Хоч тарани на виду, але маслак до ладу. Ном. № 7317. 5) Родъ дѣтской игры. КС. 1887. VI. 479. Ив. 66.

Тарани́на, ни, ж. Одна тарань. Зміев. у. Ум. Тарани́нка.

Тара́нка, ки, ж. Рыба Leuciscus Heckelii Nordm. Шейк.

Таранкува́тий, а, е. Рябой, имѣющій слѣды оспы. Черк. у. Таранкувате лице мов ще дужче порябіло. Мир. ХРВ. 176.

Тара́нник, ка, м. Рыба лещъ, Abramis brama L. Шейк.

Тарано́вий, а, е. Относящійся къ тарану.

Тара́нтля, лі, ж. Тарантулъ. Вх. Зн. I. 17.

Тарану́ха, хи, ж. = Тараня. Зміев. у.

Тара́нчити, чу, чиш, гл. Терзать. Покликали мого сина і давай його удвох бити та штовхати. Таранчили, поки впав мертвий. Верхнеднѣпр. у. (Залюб.).

Тара́нька, ки, ж. Ум. отъ тараня.

Тара́ня, ні, ж. Рыба тарань, Abramis vimbra L. Чумак чумака таранею допіка, а сам у його з воза потягує чабака. Ном. № 13570. Ум. Тара́нька.

Тарапа́та, ти, ж. 1) Родъ игры въ мячъ. О. 1861. XI. Св. 36. 2) Хлопоты, безпокойство. Не старіють літа, тільки тарапата. Ном. № 7218. Ум. Тарапа́тка, тарапа́точка.

Тарапа́ть, ті, ж. Пороховница, патронташъ. Черном.

Тарапу́нька, ки, ж. Раст. Cucurbita Pepo Var Citriformis. ЗЮЗО. I. 120.

Тарара! меж. Подражаніе крику синицы, которая сидя въ клѣткѣ будто бы говорила: Цінь, цінь, тарара, усюди діра, та нікуди вилізти. Ном. № 2062. Поговорка эта употребляется и въ переносномъ смыслѣ, когда говорятъ о безвыходномъ положеніи.

Тарара́кання, ня, с. Издаваніе звука тарара; повтореніе одного и того же; переливаніе изъ пустого въ порожнее. Шейк.

Тарара́кати, каю, єш, гл. Издавать звукъ тарара; твердить одно и то-же; говорить вздоръ. Шейк.

Тарара́х! меж. для выраженія удара или паденія, сопровождающихся шумомъ. Шейк. Тарарах дурня по ногах, то він і присяде. Ном. № 3951.

Тарара́хнути, ну, неш, гл. 1) Нанести ударъ, сопровождающійся продолжительнымъ шумомъ. Шейк. 2) Упасть съ шумомъ. Шейк.

Та́ра́с, су, м. Фашинникъ, хворостъ для гатей. Греблі з тарасу помережили річку. Левиц. I. 94.

Тараси́на, ни, ж. Хворостина изъ фашинника. Вх. Зн. 68.

Тара́скавка, ки, ж. = Тарахкавка. Вх. Зн. 68.

Тара́скало, ла, с. = Тарахкавка. Вх. Зн. 68.

Тарасува́ти, су́ю, єш, гл. = Мостить дорогу тара́сом.

Таратоті́ти, чу́, ти́ш, гл. Равномѣрно стучать чѣмъ-нибудь, издавать звукъ. Решето тараточе да чогось воно хоче. МУЕ. III. 125.

Тара́тура, ри, ж. Родъ постнаго кушанья изъ вареной свеклы, соленыхъ огурцовъ, хрѣну и луку съ постнымъ масломъ. Чуб. VII. 440.

Тара́х! меж., выраж. стукъ паденія, ударъ, грохотъ. Тарах щастя в хату. Ном. № 2059.

Тара́хкавка, тара́хкалка, ки, ж. Родъ трещетки, колотила. Вх. Зн. 15.

Тара́хкало, ла, с. Погремушка, родъ дѣтской игрушки. Шейк. Ум. Тара́хкалко, тара́хкальце.

Тара́хкання, ня, с. Стукъ, стучаніе. Шейк.

Тара́хкати, каю, єш, гл. Стучать, уда-